Wilde Perenboom (Pyrus communis)

Pyrus communis is een middelmatig sterke groeier. Vruchtbaarheid is goed en regelmatig, vruchten niet overdreven groot. Bloeitijd matig laat. Vrucht donkergroen, goudgeel bij rijpheid met rosse stippels, soms lichtrood gestreept aan de zonkant. Zoet, zeer weinig zuur, sterk gearomatiseerd met muskussmaak. Pluk: eind augustus. Consumptie: direct bij pluk, bewaart niet. Weerstandbiedend tegen schurft. Peren verlangen luchtige, warme grond. Peren ge-ent op een kweeonderstam reageren op kalkhoudende grond met chlorose, iets waarvoor een zaailingonderstam ongevoelig is, deze laatste heeft ook genoeg aan drogere grond. Volle zon is natuurlijk onmisbaar. Sommige rassen zijn gevoelig voor strenge winterkou. De opbrengst is daarom duidelijk minder dan bij de appel. Men kan de vorstschade en opbrengst gunstig beïnvloeden door de boom aan een spalier tegen huismuren te kweken. De peer kan zichzelf niet bevruchten en is daardoor op andere bomen aangewezen. De vruchtzetting is geringer dan bij de appel door de vroege bloei, vorst of slecht weer en de geringe interesse van bijen. Warmte is goed voor een betere vruchtzetting. Men plant hem bij voorkeur in het voorjaar. Bij aanplant in de herfst moet men de wortels tegen de vorst beschermen door de boomschijf, de grond rond de boom onder de kroon, af te dekken. Bij kleine bomen op een kweeonderstam neemt men een onderlinge afstand van 2 m in acht. Stambomen hebben 9-12 m2 nodig, grotere bomen 25-36 m2. Alleen stoofperen kunnen beduidend groter worden. De eerste snoei beurt vindt plaats in het voorjaar, maar in geen geval vlak voor de bloei. Een sterke ontwikkeling van de middenas dient men tegen te gaan. Rassen met een geringere vertakking moet men meer snoeien, maar hoeft men minder vaak uit te dunnen. Het vruchthout van de peer blijft langer goed dan dat van de appel. Sterk snoeien door verschillende malen per jaar de zijuitlopers in te korten heeft een gunstig effect. De bodemverzorging en bemesting zijn identiek met die van de appel. De peren worden meestal geplukt als ze nog hard zijn. Alleen wanneer men de peren van de zomerrassen meteen wil eten of verwerken mag de vrucht iets zachter zijn. Aanwijzingen dat het oogsttijd is zijn het lichter worden van de groene kleur en de gemakkelijke plukbaarheid, zonder beschadiging van de steel of het vruchtvlees. Het typische aroma heeft zich nog niet gevormd, maar de peren smaken dan niet meer grasachtig. De peren kunnen in een keer worden geoogst, behalve van de zomerrassen. Peren zijn maar beperkt houdbaar. De peer is de sappigste van alle pitvruchten. Door het geringe zuurgehalte smaken de vruchten overwegend zoetig. Het vitaminegehalte is lager, het mineraalgehalte hoger dan bij de appel. Een peer bevat 247 kJ per 100 gram vruchten.